Op 11 september van dit jaar ging Marion van start op de Pines and Dunes trail in Belgisch Limburg. Zij koos daarbij niet voor de 50 , 75 of 100 km maar voor de ultieme 160 km.
Haar integrale relaas van deze barre onderneming staat hieronder:
Wat een avontuur was het.
Bij de start hing een gezellig sfeertje, ik was super zenuwachtig en toen om 20:30 het startschot klok mochten we eindelijk weg.
Na een km kwam er onweer opzetten al snel waren we door nat ik liep met de kop groep mee, maar toen we in het duingebied kwamen en daar naar boven moesten rennen heb ik ze laten gaan het ging te hard, nog 5 km tot de eerste post alleen in het donker en het onweer door het bos. Mijn horloge had nog steeds de route niet geladen, hij bleef haperen, maar dat zou zich later oplossen. Bij de post de tip van Hans opgevolgd zoek iemand om de nacht mee door te lopen, dus daar een kwartiertje gewacht en toen met de eerste loper mee gelopen, na 20 km werd het droog maar de paden bleven nat dus de voeten sopten door de schoenen. Het terrein was technisch en daardoor moesten we al veel wandelen. Mijn medelopers hoofdlamp gaf de geest op 30 km, dus samen verder op 1 hoofdlamp zonder zag je helemaal niks…
Bij de post op 51 km heb ik hem achter gelaten hij had al veel blaren en moest wachten op de EHBO
En het zou al snel licht worden
Eerst een stukje alleen bij zonsopgang gelopen wauw wat was het mooi. Bij ongeveer 70 km mee gelopen met een groepje extreem wandelaars…. Voor wie denkt dat ik hard wandel….. Ze liepen op een tempo van 7 km per uur en voor die ondergrond echt waanzinnig knap zei zouden ook de plekken 3 t/8 in het eindklassement halen voor de rest van de trail lopers. Na een uurtje moeten lossen, ik moest echt mijn blaren gaan verzorgen wilde ik de finish halen… Daarna door naar bekend gebied de Mechelse heide Dolf zou bij de post op 89 km zijn, de post bleek op 92 km te zijn na een lekkere kop soep en chocolade door. Er moest meer geklommen worden paden werden onbegaanbaar der en als je dacht dit kan echt niet de route zijn hing er opeens een pijltje….na 100 km over bomen klimmen gaat niet super soepel. Op naar de post op 111 km.
Maar op 112 km geen post maar de beklimming van de 2 terhills in Maasmechelen, inmiddels regende het met bakken. Echt een baal moment, ik was nat, had honger, was ingesteld op een pauze… Toch maar om hoog, de afdalingen waren spekglad en echt gevaarlijk dus langzaam verder.
Op 115 km stond Dolf onverwacht en beter had niet gekund…..
Ik was kapot. Even een kwartiertje slapen zorgde ervoor dat de wereld er weer anders uitzag en gaf mij het gevoel dat ik het ging redden. Toen ik daar vertrok besefte ik dat ik alleen de nacht in moest er waren erg veel afvallers en de afstanden met de andere lopers was ongeveer een uur voor of na mij.
Er volgde weer een pittig parcours met stijle klimmetjes en gevaarlijke afdalingen.
En mooie reeën. Op naar post 7 dat ging best goed. Daar weer even wat eten en drinken door naar post 8 navigeren werd moeilijk de gpx liep namelijk de hele route niet overal gelijk aan de pijltjes en de nacht ervoor had ik iemand om mee te overleggen. En mee te kijken, nu was moest ik het alleen, wat volgde was een ware speurtocht op doodlopende paadjes, rondjes draaien op een mountainbike heuvel ( waar later bleek ook pijltjes van de 70 km route hingen en ik daardoor rondjes liep) de volgende pauze plek met pasta gemist …in mijn hallucinaties zag ik overal pauze plekken onder oranje lantaarnpalen, die had ik op het einde van nacht 1 ook maar nu veel meer er zaten ook overal vossen op het parcours in werkelijkheid heb ik geen vos gezien. Ondertussen koelde het af en viel er wat mot regen net voor post 8 werd ik in gehaald door een trail loper van de 100 km.
En eindelijk daar was post 8 4 km later als op het schema ik was al bang dat ik deze ook ergens voor in was gelopen meer dan 6 uur dwalen in het donker.
Heerlijke donuts met cola en bonbons mjam. Op voor het laatste stuk mijn voeten waren echt op maar daar kun je toch niets aan veranderen besloten om 4 km voor de finish Dolf te bellen, het laatste stuk werden de paden makkelijker, vlakker, lange rechte paden wel nog veel plassen dus minder navigeren, in mijn hoofd speelt loop door als dit klaar is hoef je het nooit meer te doen! op top snelheid haalde ik nog maar 3,8 km per uur.
Eindelijk Dolf bellen ik telde de route af van pijltje naar pijltje….
Dolf bleek er al te zijn, extra motivatie om door te lopen
En dan ligt daar de commanderij er nog even om heen en daar is de finishlijn uit mijn tenen haal ik nog het laatste beetje kracht en ren over de finish.
Eerste reactie dit doe ik nooit meer!
100 km is leuk, dit is vechten met jezelf, afzien in het kwadraat. Maar mijn hoofd wilde door tot de finish
Dat mijn horloge uitviel bij het laden kon mij al niet meer interesseren. Op weg naar huis al in de auto geslapen thuis eerst de voeten bekijken dat zag er niet goed uit maar eerst laten drogen 38 uur met natte voeten…. Douchen en slapen
Om 11 uur toch wakker en opgestaan en toen besefte ik pas wat ik gedaan had…..
Ik deed het 160 km volgens de organisatie op het zwaarste parcours van België wat er is.
De meesten haalden de finish niet terwijl dat toch echte bikkels waren
En nu zo trots als een pauw, moe maar voldaan…..